به گزارشقابوس نامه، خبرنگار یعنی یک اندیشه، روح بلندی که خوراکش دغدغه مردم و جامعه است. رونامه نگار یعنی درد جامعه را با چشم ببیند و با قلم پاسداری کند. خبرنگار یعنی انعکاس حقوق انسان ها از مسئولان و مدیران جامعه و فریادی که می تواند حقیقت ها را آشکار سازد.

خبرنگار یعنی مدافع حقوق انسانها و انعکاس صوت مظلومان، زیبایی ها، موفقیت ها، سربلندی ها و...سرانجام می گوییم خبرنگار هم درد مردم است.

شغل  یک خبر از چنان اهمیتی برخوردار بوده که در سرنوشت یک کشور سهیم است. بنابراین حفظ و صیانت از خبر بر ارزش آن می‌افزاید که ثمره آن هوشیاری یک جامعه است.

خبرنگار  اشعه نوری است که جامعه را به سوی حق و مسیر درست راهنمایی نموده و جهت دهنده افکار عامه است. خبرنگار نبض طپنده‌ی تاریخ و روح پرسشگر جوامع بشری ست.

البته خبرنگاری شغلی نیست که مال امروز و دیروز باشد بلکه خبرنگاری از خلقت انسان خلق شد؛ اولین سفيران جهان هستی كه امنای وحی هستند و از لاهوت آمدند تا پیامبران اولوالعزم جملگی به نوعی خبرنگار بوده‌اند.

خبرنگاران در جهان کنونی جزو انسان هایی هستند که بواسطه شغلی که دارند در هر برهه از زمان انجام وظیفه می کنند چه در صلح و چه در زمان جنگ. این است که شغل خبرنگاری مقدس شمرده می شود و روز شهادت شهید صارمی  که در 17 مراد در افغانستان به شهادت رسیده است به نام روز خبرنگار رقم می خورد.

خبرنگاری یعنی موشکافی و جدا کردن سره از ناسره. خبرنگاری با خبر بیاری فرق می کند. خبرنگار صاحب تحلیل است و تفسیر. هم اجزا را می شناسد و هم رابطه بین آنها و کلیت حاکم بر آنها. در جامعه رسانه تلاش می کند تا از مشکلات رونمایی کند اما افسوس که برخی مدیران و مسئولان براحتی از کنار آن می گذرند این جاست که روح خبرنگار و قلمش می شکند. وقتی تلاش خبرنگار مشکلات را مرتفع خواهد ساخت که مسئولان در کنار او باشند نه در مقابل او! این می شود که رسانه از مسیر اصلی خود دور شده  و طبیعی است که دچار روزمرگی شود، از رونق بیفتد و تنها صدای تعریف و تمجید رسانه مورد توجه مسئولان  شود.

این نقل یک قصه نیست صدای یک غصه است /خبرنگاران دخل شان نوزده است و خرجشان بیست

جایگاه خبرنگاران استان هنوز به رسمیت شناخته نشده است که این مساله می‌تواند عوامل متعددی داشته باشد.

خبرنگاری که مدافع حقوق مردم است اما همیشه حقوقش زیر پا گذاشته می شود. بی مهری برخی مسئولین، نشاختن جایگاه رسانه ها، نبود امکانات لازم و از همه مهمتر نداشتن حقوق مکفی و ثابت که از سالیان دور دغدغه خبرنگاران این دیار است.  ما هر سال این دغدغه ها را با قلم پر رنگ می کنیم تا از یاد نرود که حقوق خبرنگار درجامعه و استان زیر پا گذاشته شده است اما افسوس که روز خبرنگار فقط یک روز در یاد می ماند و بس.

این نقل یک قصه نیست صدای یک غصه است، صدایی که با هر نجوایی شنیده شده است. کار خبرنگار دشوار است و مشکل ساز، بطوری که گاهی برای تهیه برخی اخبار و گزارشات ساعت طولانی سرکاراست. شب، نیمه شب و یا صبح زود و یا روز تعطیل نمی شناسد. اما این شغل با تمام مشکلاتش جز مشاغل سخت شمرده نمی شود.

برای بسیاری، خبرنگاری یک شغل تمام وقت است و تنها منبع درآمد آنان به شمار می آید. خبرنگاران دخلشان نوزده است و خرجشان بیست. در حالی كه همگان می‌دانند كه خبرنگاران را می‌بايست آنچنان تأمين كرد و آسوده خاطر گذاشت تا با اعصابی آرام و مطايق «ن والقلم و ما يسطرون» آن بنويسند كه خود می‌بينند و تصويری را ترسيم كنند كه با چشمان خود به تماشا نشسته‌اند.

در جامعه حداقل نیاز های معشیتی خبرنگاران تامین نمی شود حتی ابزارشان  مانند ضبط‌ صوت، دوربين، لپ‌تاپ و ... در دسترس ندارند. هر بار وعده مسکن می دهند و خبرنگاران را به رویای خانه دار شدن  تشویق می کنند اما دریغ از یک جو تلاش برای خانه دار کردن آنان!  

می خواهند سمبل کاری کنند!!

نداشتن بیمه از عمده ترین مشکلات جامعه خبری ست البته برخی از خبرنگاران بیمه هستند و به بعضی ها هم حق بیمه پرداخت می شود. اما اخیرا دبه کرده اند که باید کارت خبرنگاری حرفه داشته باشی تا بتوانی از این امتیاز بهرمند شوی. وقتی به سایت مراجعه کنی متوجه می شوی که بیشتر خبرنگاران استان نمی توانند امتیاز حد نصاب را بیاورند، زیرا از هفت خان رستم که بگذری باز یک جای کار ایراد دارد.

دل خبرنگار را با پرداخت یکساله حق بیمه قدری شاد می کنند. سر آخر با این بهانه که کارت خبرنگاری حرفه ای ندارید  می خواهند سمبل کاری کنند!

آیا خبرنگاران استان گلستان با خبرنگاران مرکز در یک سطح از امکانات بر خودار هستند که چنین نسخه ای پیچیده می شود. هر بار خبرنگاران برای اینکه مشکلات شان به گوش مسئولان برسد انجمن صنفی و یا خانه مطبوعات تشکیل می دهند و این انجمن ها کلی اسامی و سمت ها را با خود یدک می کشند و آخرش می شود هیچ!  باز بار دیگر و می شود همان!

نه انجمن صنفی گره از مشکلات خبرنگاران گشوده است و نه خانه مطبوعات ! همین است که زمان رای گیری خبرنگار انگیزه ندارد تا در انتخابات شرکت کند. انجمن صنفی و خانه مطبوعات دیگر در ذهن خبرنگار جایی ندارد، به قول قدیمی ها همش کشک است و بس !

خبرنگاری شغلی سخت است و زیا‌ن‌آور

بارها گفته شده خبرنگاری شغلی سخت است و زیا‌ن‌آور، صاحبش را به انواع امراض روحی و جسمی مبتلا می‌سازد و جزو 10 شغل پرخطر جهان است. همچنین ميانگين عمر آنان 15 سال كمتر از بقیه‌ی مردم است.

اكثر قریب به اتفاقشان گرفتار گردن‌درد، دست‌درد، گزگز انگشتان، فراموشی و كم‌بینایی شده و می‌شوند. بسياری از آنان تحت فشارهای روانی قرار دارند و بسیاری از آنان به زخم‌معده، مشكلات دیگر گوارشی، ناراحتی‌های عصبی و خستگی‌های مفرط مبتلا می شوند.

باید گفت شخصیت خبرنگاری در جامعه‌ی ما ناشناخته و شخص خبرنگار مورد بی‌مهری قرار دارند و حق و حقوق مادی و معنوی آنان ادا نشده است.

آیا سزاوار است كه فقط به روز 17 مرداد هر سال كه به عنوان «روز خبرنگار» نام گرفته است، بسنده كنیم؟ و در صدد رفع انواع مشكلات خبرنگاران كه پاره‌ای از آن‌ها را برشمرديم، نباشيم؟

نویسنده: رقیه بشارت نیا

انتهای پیام /