به گزارش قابوس نامه، زیبا شادکام می گوید: اوایل اینجا 20 نفر مشغول به کار بودند که به دلیل عدم توانایی پرداخت حقوق و حق الزحمه به آنان امروز فقط سه نفر چرخ کار و 2 نفر برای بسته بندی در کارگاه ما کار می کنند.

او ادامه می دهد: من و همسرم 7 سال است که در این کار هستیم و با سرمایه اندکی که داشتیم این کار را راه انداخته ایم و اگر تسهیلاتی باشد ان شاالله آن را گسترش می دهیم.

شادکام ادامه می دهد: چون سرمایه ای ندارم مشکل جذب نیرو هم دارم ، پارچه را هم نسیه خریداری میکنم و از طرفی نیز بخاطر دیر وصول شدن دستمزد حاصل از فروش تولیداتمان قادر به پرداخت دستمزد چرخ کاران نیستم برای همین اگر تسهیلاتی به من داده شود با افزایش چرخ ها و سفارشات ، تا 30 نفر را هم می توانم اینجا به کار گیری کنم.

او می گوید دوست داشتم از ظرفیت خانگی برای سفارشات استفاده کنم یا اجناسم را در داخل همین شهر به فروش برسانم اما هر کدام مشکلاتی را به همراه دارد. کار در خانه کیفیت تولیداتمان را پائین می آورد و فروش در این شهر بسیار مشکل است و تقریبا پیدا کردن بازار فروش سخت است.

این بانوی خیاط همچنین می گوید: تمام سفارشات ما از تهران است چون آنجا شهر بزرگی است و راحت تر اجناس به فروش می رسد از طرفی هم فروشگاههای این منطقه فکر می کنند تنها اگر از تهران خرید کنند برای آنها با صرفه تر و کیفیت اجناس بهتر است به همین دلیل گاهی همین اجناس به تهران می رود و دوباره فروشگاهها از آنجا خرید می کنند.

متاسفانه این نگاه که همواره تولیدات دیگران را بهتر از تولیدات خود می دانیم یکی از موانع بر سر راه تقویت تولید ملی است که حتی این کارگاه کوچک نیز از ضربه و ضرر آن بی نصیب نبوده است.

نگاه ویژه به مناطق آسیب پذیر اینجا معنا پیدا می کند که وقتی یک شخص بتواند در قلب آسیب اینگونه به تقویت تولید داخل کمک کند بی تفاوت از کنار آن عبور نکرده و در راستای تقویت انگیزۀ این افراد و جایگزینی اشتغال های زودبازده در چنین مناطقی ، انرژی ها را از آسیب دور کرده و به سمت رونق زندگی سوق دهیم.

گزارش از : راحله شاددل

انتهای پیام/