به گزارش قابوس نامه، در هر تغییر متاثر از تکنولوژی، بیش از هر چیز "خانواده" بعنوان زیربنایی ترین واحد نظام اجتماعی دستخوش تغییر شد.تکنولوژی در حالی که گمان می رفت موجب توسعه هدفمند نظام اجتماعی گردد،به دلیل بی توجهی دولتها،موجب شد بسیاری از کارکردهای خانواده تغییر پیدا کرده و در بسیاری از موارد،دچار کج کارکردی شود.
آنچه امروز در جامعه به شکل های مختلف پدیده های اجتماعی نظیر " اعتیاد و سوء مصرف مواد مخدر، کودکان کار و خیابانی،فرار ازمنزل،طلاق،روسپیگری، خشونت خانگی و خیابانی، کلاهبرداری و... شاهد آن هستیم،بی شک از یک سوی قضیه به کارکردهای خانواده مرتبط است.
اما با همه این احوال که خانواده ها همواره دم از تلاش برای سعادت فرزندان خود می زنند، اتفاق چشمگیری در زمینه تعلیم و تربیت فرزندان صورت نمی گیرد،چه،اگر این باشد،بی شک باید شاهد کنترل و کاهش آسیب های اجتماعی در جامعه باشیم که در حقیقت چنین نیست و هر ساله بر تنوع و تکثیر آسیب های اجتماعی افزوده می شود.
بر همین اساس  می توان گفت آنچه باعث ناکارآمدی خانواده ها در ارائه الگوی تربیتی صحیح در مسیر کنترل و کاهش آسیب های اجتماعی می شود به شرح ذیل است:
1. درگیری والدین در همسویی با تکنولوژی
2. حضور کم و غیر موثر والدین در خانواده
3. یک سویه کردن نظام تربیتی
4. الگوبرداری از نظام تربیتی سایر ملل
5. رها شدگی نظام تربیتی
6. فرزند پروری ناکارآمد
7. افراط و تفریط در نظام تربیتی
7. عدم برخورداری والدین از مهارتهاي زندگی
و....
امید است والدین گرامی، به جای القای روش تربیتی ویژه برای فرزندان،رفتارهای ناصحیح خود را در خانواده و جامعه اصلاح نمایند،چرا که فرزندان ما شبیه خود ما خواهند شد.

سیدامیر میرفندرسکی، کارشناس ارشد مطالعات خانواده

انتهای پیام/