به گزارش قابوس نامه، شاید تنها چند ساعت را در این محله گذراندیم اما چندین خانواده معلول به ما معرفی شد که شاید نهایت اقدامی که برای تعدادی از آنها شده صدور کارت و خدماتی اندک است که در تسهیل رویه زندگی آنها نیز تاثیر چندانی ندارد.
به خانه یکی از آنها می رویم لطیفه بهمن دختر جوانی است که  در زمره معلولین است او ظاهرا تحت پوشش بهزیستی است اما به گفته پدرش یعقوب سالیانه مبلغ ناچیزی (که از 150 هزار تومن هم عدول نمی کند) به حساب آنها می ریزند.

لطیفه کارت معلولیت هم ندارد و هیچ کلاس و مشاوره ای هم برای او نگذاشته اند. حتی با اینکه پدرش عنوان می کند وضعیت لطیفه به خاطر ازدواج فامیلی است ، جالب اینجاست که هیچ کلاس پیشگیری برای آنها گذاشته نشده است اما خوشبختانه 3 خواهر کوچکتر لطیفه این مشکل را ندارند.

مریم یکی دیگر از معلولین این روستااست و 10 سال داردو  از جمله بیماران دارای سندرم دان است.
علی عبادالهی پدر مریم می گوید 5 سال است که در بهزیستی برای مریم پرونده تشکیل داده است و به جز یک مرحله سبد کالا خدمات خاصی به آنها ارائه نمی شود. حتی مرکز مشاوره ای که مریم می رود را نیز بی اثر می داند چون تاثیر خاصی در مدیریت رفتار مریم ندارد.

محمد برهان نیز یکسال و سه ماه دارد که چون از سه سال پیش تا کنون طرح غربالگری در این منطقه انجام نشده است سه ماه پیش بخاطر کم بینایی، با راهنمایی برخی از نزدیکان برای تشکیل پرونده او در بهزیستی از سوی خانواده اش اقدام شده است.
تنها به جرم افغانی بودن
خانواده ای فقیری نیز  با 4 فرزند معلول ذهنی در گوشه ای از محله اسلام آباد گنبدکاووس زندگی می کند و تنها به جرم افغانی بودن هیچ خدماتی به آنها ارائه نمی شود.

مادر خانواده که خود ایرانی است ، می گوید توان ادارۀ این چهار دختر را ندارد و اینها نیاز به مراقبت خاص دارند از طرفی هم توان مالی ندارد تا فرزندانش را به یکی از مراکز نگهداری بسپارد.
او می گوید اگر جایی مسئولیت این دختران را قبول کند هم من و هم پدرشان رضایت می دهیم اما همه می گویند شما افغانی هستید و نمی توانیم خدماتی به شما بدهیم.

مادر این کودکان مجبور است همیشه در خانه باشد که مبادا دخترانش که هیچ یک توانی برای ادارۀ عقلانی کارهای خود ندارند دچار آسیبی شوند و تحمل این وضعیت برایش بسیار سخت شده است.
زینب ، خدیجه، ذلیخا و فاطمه نام این 4 دختر نوجوان است که قطعا به خاطر جنسیت آنها و عدم توانایی ذهنی بیشتر در معرض آسیب هستند اما با وجود داشتن کارت اقامت تاکنون از سوی بهزیستی حتی بر اساس قوانین حمایتی اتباع خارجی در ایران نیز هیچ اقدام و پیگیری خاصی برای حل این وضعیت و پیشگیری از مشکلات ناشی از آن انجام نشده است.

با توجه به نیاز سنجی انجام شده در این مناطق و پیگیری های خاصی که در شهرستان مورد تاکید است قطعا بی توجهی به این موارد مشهود به نوعی عدم تعهد به وظایف و تاکیدات مدیران ارشد شهرستان و حتی استان را در ذهن متصور می شود که انتظار می رود مدیران ارشد نسبت به اصلاح این روند توجه ویژه ای داشته باشند.

گزارش از راحله شاددل
انتهای پیام/