به گزارش پایگاه خبری تحلیلی قابوس نامه ، صالح قاسمی،کارشناس تحولات جمعیت ایران و جهان طی یادداشتی نوشت: فرزندان آینده، برخوردار و مرفه ولی بسیار تنها و افسرده اند، پس بجای نگرانی از رفاه آتیه فرزندان مان باید از امروز به فکر تنهایی و افسردگی فردای ایشان باشیم.
گزاره بالا واقعیتی است که با اندک شناختی از شرایط کنونی کشور و خانواده ایرانی کاملا قابل پیش بینی است.
فرزندانی که از حالا به بعد و در نسل های آینده متولد خواهند شد، از منظر رفاه اجتماعی، برخورداری های اقتصادی، امکان تحصیل در بهترین رشته های تحصیلی، بهره مندی از خدمات بهداشتی درمانی، امکان سکونت در مسکن های مناسب و بسیاری از مولفه های زندگی فردی و اجتماعی در سطح بالایی از رفاه زندگی خواهند کرد. چرا؟
به برکت متولدین سالهای دهه شصت، زیرساخت های لازم در حوزه های بهداشتی، درمانی، تحصیلی، شغلی، دانشگاهی و مسکن در حد قابل قبولی افزایش پیدا کرده است، لذاست که چند سالی است در برخی حوزه ها مثل ظرفیت زایشگاهها، متخصصان اطفال، مهدها، پیش دبستانیها، مدارس ابتدایی و حتی کرسی های دانشگاهی با ظرفیت خالی و اضافی روبرو شده ایم و در سالهای آتی این ظرفیت های اضافی و بلا استفاده در کلیه زیرساخت ها بیشتر هم خواهد بود.
بعنوان نمونه، در سال تحصیلی 1398 (قبل از پاندمی کرونا) در ایران اسلامی، بیش از 105.000 مدرسه با ظرفیت خالی و کلاس ها و نیمکت های بلا استفاده روبرو بوده است. حدود 60.000 مدرسه با کمتر از 100 نفر، حدود 45.000 مدرسه با کمتر از 75 دانش آموز و قریب به 93.000 کلاس درس با کمتر از 15 نفر دانش آموز فعالیت نموده و با ظرفیت های خالی مواجه شده است. ضمن اینکه با شرایط مشابهی در بسیاری از حوزه های زیرساختی کشور همچون دانشگاه ها، خدمات پزشکی، اشتغال و مسکن و .... مواجه هستیم و یا به زودی روبرو خواهیم بود.
از همین رو می توان قویا باور داشت فرزندانی که بعد از این متولد می شوند، آتیه ای قرین با رفاه، برخورداری های اجتماعی و سرویس های خدماتی خواهند داشت. برخورداری هایی که مرهون زیرساخت های برآمده از نسل مبارک و موالید دهه شصت است.
اما آنچه نسل آتی را بطور جدی آزرده و افسرده خواهد ساخت، تنهایی مفرطی است که به واسطه فقدان خواهر و برادر و بستگان نزدیک گریبانگیر فرزندان آینده خواهد بود. افسردگی های شدید، مشکلات روحی و روانی، عدم تامین نیازهای گسترده عاطفی و بسیاری نقصان های دیگر در زندگی فردای فرزندانمان که الگوی تک فرزندی و کم فرزندی امروزمان مسبب اصلی آنهاست.
به این ترتیب همه ما ، بعنوان والدین مدبر و دلسوز، بجای نگرانی غیراصولی از آتیه اقتصادی فرزندانمان که از قضا بر اساس تحلیل های واقع بینانه ذکر شده در بالا، سرشار از رفاه و برخورداری خواهند بود، باید مسئولانه به فکر تنهایی و افسردگی های مفرط آنها در آینده باشیم. بعبارت دیگر این چالش های روحی روانی فردای فرزندانمان قابل علاج نخواهد بود مگر با اصلاح الگوی فرزندآوری امروز ما.
انتهای پیام/