به گزارش قابوس نامه، رقابت والدین برای فرستادن فرزندان خود به کلاس های مختلف بدون توجه به علاقه مندی های فرزندان، مسئله ای جدیدی نیست و سالهاست مانع قرار گرفتن فرزندان در مسیر پیشرفتِ همراه با انگیزه شده است؛ اما آنچه امروز بیشتر با آن مواجه هستیم تابستان های پر از استرس درس و کلاس های تقویتی است.

در گذشته تابستان فرصت تجدید قوا برای آغاز سال تحصیلی جدید بود به طوریکه در این روزهای تعطیل هر آنچه دانش آموزان به آن علاقه داشتند و در طول سال فرصت نمی شد به آن بپردازند از جمله بودن در کنار خانواده ، آموختن یک حرفه، بازی با همسن و سالها و ...انجام می شد. خصوصا آموختن یک حرفه که در بسیاری از خانواده به عنوان یک سنت بود.

اما با بروز آسیب های اجتماعی متعدد در سطح جامعه، بسیاری از خانواده ها تنها راه مصون ماندن فرزندان خود از آسیب را پرداختن به درس و کتاب درسی می دانند و این مسئله باعث شده تابستان ها نیز با انواع کتابهای تقویتی و صرفا درسی، کلاس های خصوصی و شرکت در طرح های موسسات مختلف که عموما هزینه های هنگفنتی را به سبد خانوار تحمیل می کند، بگذرد.

بخشی از شیوع این نگاه و سبک زندگی،  به جهت غولی است که از همان ابتدا در ذهن فرزندان ما از کنکور ساخته می شود اما بخش عمدۀ آن به  دلیل همراهی خانواده ها با فرزندان است.چرا که تائید این سبک گذران تعطیلات را راحت ترین راه حل برای مصون ماندن فرزندان خود از آسیب می دانند غافل از اینکه باعث رشد آسیبی  به نام اضطراب در فرزندان خود می شوند که می تواند تمام مراحل زندگی را تحت تاثیر خود قرار دهد.

می توان حرکت آموزش و پروش به سمت گسترش رشته های فنی و حرفه ای را دلیلی بر این ادعا دانست که دنیای واقعی دانش آموزان در حال غرق شدن در تئوری هاست و این می تواند آیندۀ شغلی آنها را تحت الشعاع قرار دهد.

بسیاری از دانش آموزان به ویژه در دو مقطع متوسطه، روزهای تابستان خود را تنها با فکر درس و مدرسه می گذرانند و در یک نگاه کلی روزهای تعطیلشان نیز تفاوت چندانی با سایر روزهای سال ندارد.

پرداختن به بعد پرورشی نوجوانان در مدارس در کنار کتب درسی ، هر ساله کمرنگ تر می شود و این نگاه خانواده ها نیز این مسئله را تقویت کرده است و می بینیم حاصل این نگاه چیزی نیست جز افزایش تعداد فارغ التحصیلانی که به دلیل تمرکز صرف بر روی تئوری با دنیای عمل و کار بیگانه اند.

می توان چندین راه برای برون رفت از این مسئله که به مرور در قالب یک آسیب رخ می نمایاند متصور شد اول اینکه باید این نکته به فرزندان ما انتقال پیدا کند که تمام زندگی در درس ، مدرسه و کنکور خلاصه نمی شود که بهترین انتقال دهندگان این واقعیت، خانواده ها و سپس آموزش و پرورش است.

راه دیگری که می توان به آن اشاره کرد، تغییر رویکرد آموزشی صرف در برخی مدارس به ویژه مدارس خاص و غیر انتفاعی است که برای اصلاح آن ، آموزش و پرورش می تواند الزاماتی کاربردی و عملیاتی با نظارت دقیق در قالب بخش نامه ارائه دهد.

همچنین در کنار این دو مورد ، نظارت بر صدور مجوز برای کانون ها و موسساتی که درس و کنکور را به ابزار درآمدزایی خود مبدل کرده اند یکی از مهمترین کارهاست که باید به آن توجه کرد چرا که بعضا با ارائه فهرستی پر رنگ و لعاب موجب تحریک دانش آموزان می شوند و با تزلزل در اراده، آنها را از اتخاذ تصمیم درست باز می دارند.

راحله شاددل

انتهای پیام/