به گزارش قابوس نامه، باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است، که تمام آدمیان، انس و جن را با خود همراه کرده است، از کودک، نوجوان،جوان و پیران آماده اند تا در عزای سبط پیامبر(ص) همدردی و هم نوایی کنند، تمام عالمیان در عزای حسین(ع) می گریند و به سوگ او نشسته اند. زمینیان هم رنگ و بوی آسمان را به خود گرفته اند. کودک به زنجیرهایی که بر دوش خود می زند افتخار می کند و رفته رفته سر سفره محبت و کرامت خاندان اهل بیت(ع) بزرگ می شود.

او هرچقدر که پیرتر و نوکرتر، به این سفره و خاندانش بدهکار تر می شود و خوشحال از این جوانی از دست داده است. آری عشق به امام حسین(ع) سن و سال نمی شناسد و فطرتهای آدمهای ازاده را با هر قوم و قبیله، سن و سالی را به خود جذب کرده است.نوکری، خادمی و عزاداری در در گاه حسین(ع) افتخار عالم و آدمیان است که به هر فردی این نشان نصیب نخواهد شد.

انتهای پیام/