به گزارش قابوس نامه، سارا آفاق پور یکی از فعالان فرهنگی گنبدکاووس است ، وی در باب چرایی عدم جمع نیروهای انقلابی بدون درنظر گرفتن منیت ها قلم فرسایی کرده است، متن این یادداشت را در ادامه می خوانید؛
حقیقتا باب صحبت را بر عدم وجود برنامه ریزی در زندگی و بی انگیزگی گذاشته بودم و دنبال چاره بودم، وقتی قلم را به دست گرفتم که بگویم برنامه ریزی اصلا چیست؟چرا ما اینقدر سرگشته ایم؟ناخوداگاه کلمه ی "تشکیلات" جلوی قلم فرسایی ام را گرفت و احساس کردم یک معادل خوب برای هرآنچه که میخواستم بگویم و هرراه حلی که به دنبالش بودم پیدا کرده ام.
چندی پیش در مجله ای خوانده بودم از استادپناهیان که فرموده بودند: " امروز آدم شدن به معنای تشکیلاتی شدن است و تشکیلاتی شدن زمینه ساز ظهور آقا!"، فکر نمی کردم واژه ی تشکیلات با وجود جامع  بودنش بتواند عبارت "زمینه سازی ظهور" را در خود هضم کند!
مطلب را کنجکاوانه و جسته گریخته دنبال کردم..؟!!
"آن چیزی که ما در ارتباط با امام زمان (عج) خیلی نیاز داریم بدانیم امت حضرت است. آیا آن امت لازم برای این امام شکل پیدا کرده است یا نه؟"  و در قسمتی دیگر فرموده بودند: "جهان در واقع منتظر خود حضرت نیست، منتظر مدعیان ولایتمداری حضرت است، در واقع ناتوانی مدعیان ولایتمداری در زندگی دسته جمعی مانع اصلی ظهور است".
چه می گفتند ایشان؟در پشت معنای تشکیلاتی شدن چه نهفته است که نشانی سرمنزل مقصود را هم به ما می دهد؟ ناتوانی در زندگی دسته جمعی!مانع اصلی ظهور؟!
((می فرماید: "یا ایها الذین آمنوا اصبروا و صابروا و رابطوا"(آل عمران/200) اول می فرماید: تک تک شما اهل صبر باشد(اصبروا) و بعد می فرماید: "صابروا" یعنی با هم صبرکنید. ما در اینجا گیر کرده ایم؛ یعنی با همدیگر نمی توانیم. و بعد می فرماید: "رابطوا" یعنی هم افزایی کنید! در اینجا هم گیر کرده ایم. هرکدام از ما "تکی"  برای خودمان بچه های خوبی هستیم، اما دسته جمعی نه!))
یعنی مشکل ما دسته جمعی نشدن است؟آدم شدن ما در تحمل جمع است! ولی ما همچنان اعتقاد به اسلام فردی داریم، اسلام سکولاری که غربی ها هم در نقش بستنش در اذهان مسلمانان نقش زیادی داشتند و حالا همین فردگرایی شده بلای جانمان!
این حرف ها مرا به یاد این شعر از سعدی انداخت که انگار حق مطلب با بیانش بهتر ادا می شود:
(گفتم میان عالم و عابد چه فرق بود/تا اختیار کردی از آن، این فریق را// گفت آن گلیم خویش به در می برد ز موج / و این جهد می کند که بگیرد غریق را) عالم اسلامی همانی است که سعی می کند که بگیرد غریق را....عالمی اسلامی که تشکیلاتی شدن واقعی را خوب درک کرده است و درصدد اجرای آن است. ولی ما چرا اینقدر سرگشته ایم؟چرا تحمل جمع را نداریم؟
 چرا حتی درکلاس درس حوصله همکلاسی هایمان رانداریم؟دورترین نقطه کلاس را انتخاب میکنیم برای نشستن! چرا استعدادهایمان را برای همدیگر خرج نمی کنیم؟
شاید اگر خوی تشکیلاتی شدن، یعنی همین کارجمعی، خیرخواه هم بودن، توقعات را کم کردن و روحیه ایثار و فداکاری که البته کارهای سختی هستند در وجود تک تک ما نهادینه شوند و  همه با هم برای رسیدن به اهدافمان تلاش کنیم، از شر این بی انگیزگی ها و بی برنامگی ها خلاص شویم و در نهایت ما هم همقدم زمینه سازان ظهور شویم.  ان شاءالله
سارا آفاق پور