وزیر امور خارجه کشورمان گفت: جمهوری اسلامی ایران صادقانه دست دوستی خود را به سوی کشورهای منطقه دراز می‌کند.

به گزارش قابوس نامه به نقل از حوزه سیاست خارجی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان؛ محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران طی یادداشتی در روزنامه «ینی شفق» از کشورهای منطقه دعوت کرد تا مشکلات و اختلافات را بر سر میز مذاکره حل کنند.

در ابتدای این یادداشت با اشاره به روابط نزدیک رژیم مخلوع پهلوی با رژیم صهیونیستی پیش از انقلاب اسلامی، آمده است: پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1979میلادی، ایران یکی از محدود کشورهای اسلامی بود که روابطی حسنه با رژیم صهیونیستی داشت. فراتر از این، رژیم شاه مخلوع در هموار کردن راه برای انعقاد پیمان کمپ دیوید میان مصر و رژیم صهیونیستی نقش موثری داشت. پذیرش این امر برای بیشتر ایرانیان که آرمان فلسطین را آرمان خود میدانستند ساده نبود.

ظریف با تاکید بر اینکه سران انقلاب اسلامی هیچگاه در موضوع آرمان فلسطین مسامحه نخواهند کرد، نوشت: «به همین دلیل، نخستین اقدام نیروهای انقلابی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، برافراشتن پرچم فلسطین بر فراز سفارتخانه ای بود که قبلاً دیپلمات های صهیونیست ساکن آن بودند. از آنجا که انقلاب و رهبرانش همواره آرمان فلسطین را آرمان خود می‌دانستند، از همان آغاز، به هیچ سازشی دربارۀ این آرمان تن ندادند و در این راه فشارها، محاصره و حتی جنگ نیابتی یا مستقیم را به جان خریدند.

جمهوری اسلامی ایران رنج و درد فلسطین را - مانند رنج‌های همۀ کشورهای عربی دوست و همسایه - رنج و درد خویش می‌داند و امنیت و آزادی آنان را امنیت و آزادی خویش.»

وی با بیان اینکه از نظر جمهوری اسلامی ایران، امنیت و ثبات کشور به امنیت و ثبات منطقه وابسته است، تاکید کرد: «اما برخی کوشیدند که جهان عرب را به صحنه تصفیه حسابها و عرصه طمع ورزی های خود تبدیل کنند.

این در حالی است که جمهوری اسلامی - بر خلاف آنان - امنیت و ثبات خویش را در گرو امنیت و ثبات منطقه - به ویژه امنیت و شکوفایی همسایگان خود - می‌داند. این مسأله ای است که باید برای همگان در اولویت باشد.

در همین راستا، جمهوری اسلامی ایران در فرصت های مختلف، خواستار بنیان نهادن یک پیمان امنیتی مشترک شده است که بر پایه گفت‌وگو، اصول مشترک و سازوکارهای اعتمادساز استوار باشد تا مقدمه ای برای خروج منطقه از دالان تاریکی باشد که توان همۀ کشورها در آن دچار فرسایش می‌شود».

وزیر خارجه ایران ضمن اشاره به اینکه جمهوری اسلامی ایران بارها تأکید کرده است که برای حفاظت از حسن همجواری، امنیت و منافع مشترک، آمادۀ همکاری با همۀ طرف هاست، نوشت: «همۀ کشورهای منطقه در برابر ملت‌های خویش، در برابر تاریخ و در برابر نسل های آینده مسئول اند؛ به ویژه آنکه چه بسا بعدها حداقل های کنونی که می‌توانند بنیانی برای پایان دادن به این زنجیرۀ طولانی باشند، دیگر وجود نداشته باشند. قدرت های خارجی تأثیرگذار در منطقه همواره گزینۀ جنگ را انتخاب کرده اند و با جنگ افروزی های پیاپی در منطقه، فرصتی برای ظهور و بروز صلح باقی نگذارده اند.

آنان از رژیم صدام حسین حمایت کردند تا به ایران و کویت حمله کند، آنگاه با او جنگیدند تا سرنگونش کنند. از القاعده و طالبان در افغانستان حمایت کردند، آنگاه برای بیرون راندنشان جنگ به راه انداختند. همچنان که با حمایت از نسخه ای دیگر از این گروه ها، آن را ابزار نابودی سوریه و مقدمۀ اشغال آن با بهانۀ نبرد علیه گروههای افراط گرا قرار دادند.

جنگ رژیم صهیونیستی علیه لبنان، اشغال غیرقانونی سرزمین فلسطین، نقض مکرر حریم هوایی سوریه و جنگ کنونی علیه یمن - که در طول سه سال گذشته بارها شاهد کشتارهایی بوده که با تسلیحات غربی انجام گرفته است. پرده هایی دیگر از این سناریو هستند. اکنون باید پرسید که منطقۀ ما از تمام آنچه رخ داده و خواهد داد چه طرفی بسته و تأثیر این رخدادها بر جهان چه بوده است؟ می‌توان گفت که سیاستهای بیش از نیم قرن گذشته، جهان را به جایی رسانده است که می‌شود آن را شرایط بحرانی نامید».

ظریف در ادامه با بیان اینکه به نظر می‌رسد دنیا امروز به بن بست رسیده، اضافه کرد: «چنان که قواعد تاریخی و علومی که پایۀ روابط بین المللی است از مدیریت این روابط درمانده است. منطقۀ خاورمیانه نیز به تدریج در حال تبدیل شدن به گستره ای جغرافیایی است که از حداقل امنیت بی بهره است و آتش انواع درگیریهای نژادی، قومی، مذهبی، دینی، عشایری و قبیله ای در آن زبانه می‌کشد.

امنیت در خاورمیانه - به مثابۀ خانه ای بزرگ که ملت هایی با اشتراکات بسیار و اختلافات اندک را در خود گردآورده - به کالایی نایاب تبدیل شده است. فراموش نکنیم که عربها، ترک ها، فارس ها، کردها و دیگر ملتهای منطقه تاریخی مشترک، فرهنگی واحد، زبانهایی دارای مشابهت، و آداب و سنتهایی دارند که می‌توان گفت از یکدیگر به عاریت گرفته شده و در طول تاریخ در هم تنیده و یکدیگر را بارور نموده اند».

وی با به رسمیت شناختن اختلاف‌نظرها در بعضی موارد، تاکید کرد: «چرا تمام این اشتراکات را رها کنیم و منطق رویارویی را حاکم گردانیم که تنها نتیجۀ آن سیاهپوش شدن شمار بیشتری از مادران و شعله ورتر شدن هر چه بیشتر کینه هایی است که جنگهای جاهلی را زنده می‌کند؟ ما نمیخواهیم که در این زمانه، بار دیگر شاهد جنگهای خونین و طولانی جاهلی باشیم.

برای آنکه این پرده از تاریخمان تکرار نشود، باید در چشمان یکدیگر نگاه کنیم و تصمیم بگیریم که اختلافاتمان را پیرامون میز گفتگو حل و فصل کنیم نه در میدان نبرد. این سخن به معنای فراموش کردن اختلافها نیست اما خواستۀ ما آن است که اختلافها، دوستیها را مکدر نگرداند. هدف جمهوری اسلامی از پیشنهاد بازمهندسی منطقه، آن است که ضمن احترام به اختلاف نظرها، منافع مشترک همۀ کشورهای منطقه تأمین شود؛ زیرا مبنای این بازمهندسی پیش گیری از تحکم کشورهای نیرومند بر کشورهای دیگر است. به این ترتیب، کشورهای کوچک منطقه اجازۀ مشارکت در مسائل آن را مییابند و میتوانند منافع خود را حفظ کنند».

وزیر خارجه ایران افزود: «امنیت مشترک ما و همسایگانمان که مرزهای زمینی و آبی با آنها داریم، مبتنی بر پایبندی به اصولی مشترک است که اسناد سازمان ملل آن را مشخص می‌کند، اصولی مانند حاکمیت، خودداری از تهدید به استفاده از زور، حل بحرانها به شکل مسالمت آمیز، احترام به حاکمیت کشورها بر اراضی و حریم مرزهایشان، خودداری از دخالت در امور داخلی کشورها و حق تعیین سرنوشت.

همچنان که این امنیت مشترک مستلزم اقدامات جدی برای اعتمادسازی است، مانند اطلاع دادن برگزاری مانورهای نظامی، شفافیت در اقدامات نظامی، کاهش هزینه های تسلیحاتی و دیدارهای نظامی متقابل. -میتوانیم این راه را با اقداماتی ساده تر مانند تشویق گردشگری میان کشورهایمان، سرمایه گذاریهای مشترک و پروژه های مشترک در زمینۀ امنیت هسته ای، مبارزه با آلودگی محیط زیست و مدیریت بحرانها آغاز کنیم».

ظریف در پایان با بیان اینکه جمهوری اسلامی ایران بازهم صادقانه دست دوستی خود را به سوی کشورهای منطقه دراز می‌کند، تاکید کرد: « این رویکرد نه اقدامی نمایشی بلکه گزینۀ راهبردی ایران است؛ چرا که ایران ایمان دارد اشتراکات ما بسیار بیش از اختلافهایی است که از برخی نگرانیهای بی اساس و نیز منافع گذرا ناشی شده است که چه بسا در سالهای آینده در رأس اولویتها نباشند. در عین حال، اگر ما راه صلح را پیش نگیریم نسلهای آینده فرصت نگریستن در چشمان یکدیگر (و گفتگو) را نخواهند داشت».

انتهای پیام/